ოლიმპიური ჩემპიონის, ლაშა ბექაურის დედამ, ვიკა წიკლაურმა ჟურნალ „გზასთან“ ინტერვიუში, ოლიმპიადის შემდგომ პერიოდზე ისაუბრა.
„გასულ წელს, კარგ ამბებთან ერთად იყო ბევრი ნერვიულობა, მაგრამ საბედნიეროდ, ყველაფერი კარგად დაგვირგვინდა. ლაშამ ოცნება აისრულა და ეს დიდი ბედნიერებაა ჩვენთვის. თუმცა მანამდე კოვიდი შეხვდა და სამი მნიშვნელოვანი ტურნირი გამოტოვა, უკვე აღარაფრის იმედი აღარ გვქონდა. ძალიან განვიცადეთ, მაგრამ იმდენი იბრძოლა, იმდენი იშრომა, მიზანს მაინც მიაღწია. თან იმ პერიოდში მხარი დაიზიანა და ტრავმა ჰქონდა. დიდი ნერვიულობის შემდეგ, ღვთის წყალობით, ყველაფერი საუკეთესოდ დასრულდა“, – ამბობს ოლიმპიური ჩემპიონის დედა.
ვიკა წიკლაურმა ლაშას განვლილ გზაზეც ისაუბრა:
„მისი ბავშვობის დროს, გაჭირვებული პერიოდი იყო. სავარჯიშო დარბაზამდე მისასვლელად, 8 კილომეტრის გავლა უწევდა ყინვასა და სიცივეში, ხშირად ფეხით დადიოდა. იტანჯებოდნენ ბავშვები, მეცოდებოდნენ. თუ გაუცდებოდა ვარჯიში და ვერ წავიდოდა, მაშინ ეზოში მამამისი ავარჯიშებდა. ამას რომ ვუყურებდი სახლის ფანჯრიდან, მეცოდებოდა და ვამბობდი, – რას აწამებს ამ ბავშვს-მეთქი?! ჩემი მეუღლე გელა მკლავჭიდელია, მკლავჭიდის მთავარი მწვრთნელი იყო წლების მანძილზე. მიხვდა, რომ ძიუდო უფრო „გაიქაჩებოდა“ ჩვენს ქვეყანაში და ლაშა იქ შეიყვანა“, – აღნიშნა ვიკა წიკლაურმა.
ლაშა ბექაურის დედამ, ოლიმპიური ჩემპიონის და მისი ბებიის ურთიერთობაზეც ისაუბრა:
„ბებო ძალიან უყვარს. ლაშა სულ ამბობდა და ნატვრად ჰქონდა ქცეული მისი სამშობლოში დაბრუნება. რომ მქონდეს შესაძლებლობა, ყველა ემიგრანტს დავაბრუნებდი სამშობლოშიო, – იცის თქმა. ბებო ჩამოდიო, – სულ ეხვეწებოდა. 19 წელი იყო დედა საქართველოდან წასული. ჩემი ძმის გარდაცვალების დროს ჩამოვიდა და 2 წელი აქ იყო, მერე მატერიალური მდგომარეობის გამო იძულებული გახდა, ისევ ემიგრაციაში წასულიყო. ლაშას ისე ენატრებოდა ბებო, მისი სითბო, მისი გაკეთებული ცომეული და კერძები, სულ იძახდა, – უნდა დაბრუნდესო. ბებოს ნებიერა ბიჭია და ჩამოიყვანა. მე მყავს ჩემზე 2 წლით პატარა და, რომელიც ოჯახთან ერთად საბერძნეთში იყო, ისიც ჩამოიყვანა. ორი ვაჟი ჰყავს ჩემს დას. უკვე დაიწყეს ქართულ სკოლაში სიარული, ლაშას მასწავლებელთან ძიუდოზეც დადიან. ჩემმა დამაც დაიწყო მუშაობა. ლაშა ნერვიულობდა, ბავშვები ბერძნულ სკოლაში რომ დადიოდნენ და ქართულ ყაიდაზე არ იზრდებოდნენ. ახლა მათაც უნდათ ოლიმპიელობა. ლაშას გამარჯვება ბევრი ბავშვისთვის გახდა სტიმულის მიმცემი და ეს მახარებს. ლილოში კიმoნოებს კერავენ და იქ ვიყავით მისულები, რომ ბავშვებისთვის შეგვეკერა. რომ გაიგეს ვინც ვიყავით, გვითხრეს, – ლაშას გამარჯვების შემდეგ ისე გაიზარდა ძიუდოზე მოთხოვნა, ვერ ავუდივართ კიმონოების შეკერვასო. ამას რა ჯობია, სპორტს მიჰყვებიან ბავშვები.
როგორი იყო ბებოს და ლაშას შეხვედრა?
ემოციებით დატვირთული, იყო ბევრი ცრემლი, მაგრამ – დიდი სიხარულის. ჩემი ძმის საფლავი სოფელშია და დედაჩემს საფლავთან ახლოს უნდა ყოფნა, უფრო ხშირად სოფელშია, თუმცა ჩამოდის ჩვენთანაც. როცა ჩემი ძმა გარდაიცვალა, ზემო ქედიდან საცხოვრებლად ჩემს სოფელში – არხილოსკარში დედაჩემთან გადავედით, მაშინ ლაშა პირველ კლასში იყო, მერე იქიდან დადიოდა სავარჯიშოდ და უფრო უადვილდებოდა. დედაჩემსაც ეს ტკივილი ბავშვებმა შეუმსუბუქეს. ჩემს ძმას რომ ჰგავს ლაშა, დედა მასზე გიჟდება; ხმაც კი მისნაირი აქვს, საქციელიც“, – განაცხადა ვიკა წიკლაურმა.
წყარო: ჟურნალი „გზა“